https://app.bookcreator.com/l/-OIRYKvRHdL-zJzQqrOY?c=DKWSS8P

Εργασία των μαθητών της Ε΄ τάξης του Δημοτικού Σχολείου Πέτρας Λέσβου στο πλαίσιο των δράσεων για την ενδοσχολική βία στο σχολείο τους . «Μίλα , μη φοβάσαι" και " Η σημαία της Φροξυλάνθης" .

 

Το βιβλίο είναι ένας φίλος που παίρνει απ' το χέρι για να ταξιδέψει στη χώρα της αλήθειας. Κι ακόμη πιο μακριά. Στη χώρα των ονείρων που μπορούν να γίνουν πραγματικότητα.

 Ελένη Δικαίου

 ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Η Ελένη Δικαίου έγραψε ένα δυνατό κείμενο, αμιγώς λογοτεχνικό, γεμάτο συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα, συναισθηματικές αλληλουχίες βασιζόμενη σε πραγματικά και υπαρκτά καθημερινά γεγονότα. Η δύσκολη περίοδος της εφηβείας, αλλά η δυσκολία των ανθρωπίνων σχέσεων, είναι λίγες από τις μεταφερόμενες στις χαρτί σκέψεις της συγγραφέως. Γνωρίζοντας η προαναφερθείσα τον τρόπο να αναγεννά κάθε της κείμενο, πετυχαίνει τον απόλυτο στόχο της, που δεν είναι άλλος από το να σε καθηλώσει. Ο μυθιστορηματικός τρόπος που χρησιμοποιείται στη γραφή της, -προσωπικά- συνεπαίρνει και συγκινεί. Σε παρακινεί και σε φορτίζει θετικά μέσα από το δύσκολο αντικείμενο που κάθε φορά επιλέγει να μας ταξιδεύει. Χρόνια τώρα μας πιάνει από το χέρι, και μέσα από το γλυκύτατο χαμόγελο και τη σεμνότητα που τη διακρίνει, δεν δυσκολεύεται καθόλου να μπει στις καρδιές των αναγνωστών της μικρών και μεγάλων. Πολυδιάστατη, πολυγραφότατη και διακεκριμένη, συνεχίζει και θα συνεχίσει να πορεύεται μέσα από το αστείρευτο ταλέντο της, χωρίς ίχνος διδακτισμού. Εξαιρετική επιλογή βιβλίου, όπως εξαιρετική και ατμοσφαιρική η εικονογράφηση του εξωφύλλου της, από την εξαιρετική Θέντα Μιμηλάκη.

Κοσσυφοπέδιο . gr 27-12-2021

Ο ΜΑΓΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

.................................

«Η Ανδριανή και ο κυνηγός» (Εκδόσεις Πατάκη-Patakis Publishers) είναι το τελευταίο εφηβικό μυθιστόρημα της αγαπημένης Ελένης Δικαίου, που κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι την τελευταία σελίδα. Πρόκειται για ένα ταξίδι στον αναστατωμένο κόσμο της ψυχής ενός κοριτσιού με αστρολάβο τον μαγικό ρεαλισμό, που αριστοτεχνικά χειρίζεται η συγγραφέας. Μια έφηβη, μια μητέρα, ένα σαλέ στη μέση του πουθενά και ο καμβάς που αποτυπώνεται η σχέση μάνας και κόρης μετά την εγκατάλειψή τους από τον σύζυγο και πατέρα. Η μοναξιά που βιώνει η Ανδριανή είναι πρώτα απ’ όλα μέσα της. Η μοναξιά του περιβάλλοντος, η μοναξιά στις σχέσεις, η μοναξιά της εφηβείας είναι θηρία που αγωνίζεται να ημερώσει καθώς βαδίζει προς την ωριμότητα της ενηλικίωσης. Η Ελένη Δικαίου καταφέρνει κάτι πραγματικά δύσκολο: να φανερώσει τη φωτιά που καίει την ψυχή μιας έφηβης, τους φόβους, τις αγωνίες, τα όνειρα που καταπιέζονται, τις μεταπτώσεις, τη μελαγχολία και όλα αυτά με μια συνοδοιπορία του πραγματικού με το φανταστικό, που δημιουργεί κινηματογραφικές εικόνες στο μυαλό του αναγνώστη. Εξαιρετική η αφήγηση, αριστοτεχνική η ψυχολογική ανασκαφή στην άβυσσο της εφηβείας και πάνω απ’ όλα λογοτεχνία που σέβεται και γι’ αυτό κερδίζει τον αναγνώστη.

Καλοτάξιδο Ελένη (Eleni Dikaiou)! Ευχόμαστε να αγαπηθεί και να γίνει βιβλίο αναφοράς στην εφηβική λογοτεχνία.

 

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΖΟΥΡΑΣ

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ-ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

FACEBOOK 19-9-2021

 

 

ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ

 

«   Πρόκειται ασφαλώς για μία συγγραφική ερευνητική   δουλειά όχι μόνο αρκετά δύσκολη, αλλά θα λέγαμε και αρκετά τολμηρή. Πράγματι , είναι πολύ τολμηρό για κάποιον να επιχειρήσει να σκιαγραφήσει επαρκώς και με σαφήνεια τόσο τη φωτεινή προσωπικότητα , όσο και το μεγαλειώδες έργο του Αγίου Χρυσοστόμου…   Η χαρισματική φυσιογνωμία του Αγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης περιγράφονται και προβάλλονται κατά τρόπο, επιτρέψτε μου, κομψό, ευφυέστατο. , συγκινητικό , θλιβερά ρεαλιστικό και συνάμα περιεκτικό μέσα στις 250 σελίδες του    βιβλίου της κ. Ελένης Δικαίου με τον τίτλο : «Ο τελευταίος Έλληνας της Σμύρνης» 

Μητροπολίτης Νέας Ιωνίας   Φιλαδελφείας Ηρακλείου και Χαλκηδόνος

κ.κ. Γαβριήλ

Παρουσίαση του βιβλίου    στο Συνεδριακό Κέντρο Δήμου Νέας Ιωνίας Αττικής

  13 Μαίου 2019

 

 

«…Διάβασα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον το νέο συγγραφικό έργο της Ελένης Δικαίου με τίτλο Ο τελευταίος Έλληνας της Σμύρνης. Εκτός από το γνωστό συγγραφικό   ταλέντο της η Ελένη Δικαιού στο βιβλίο της   κάνει μια κατάθεση ψυχής …. Αγαπητή Ελένη , εκ βάθους καρδιάς σε συγχαίρω και για το νέο σου βιβλίο, αλλά και για τις αξίες και τα ιδανικά που πρεσβεύει   με σεβασμό στο παρελθόν αλλά και το παρόν της Σμύρνης και της Μικρασιατικής γης γενικότερα»

Σμύρνη 10 Μαίου 2019

Η Γενική Πρόξενος

Αργυρώ Παπούλια

 

 

«Ένα ιστορικό μυθιστόρημα που συγκινεί. Γραμμένο από την ζωντανή πένα της Ελένης Δικαίου, μιας Μικρασιάτισσας που δεν ξεχνά. Δεν μασά. Αντίθετα λέει αλήθειες και προσκαλεί τους νέους και όχι μόνο να προσεγγίσουν την ιστορία του Ελληνισμού της Σμύρνης, αυτού του Ελληνισμού που υπέστη τον πιο βίαιο ξεριζωμό που γνώρισαν οι Έλληνες Το βιβλίο θα πρέπει να φτάσει στα χέρια μαθητών, μαθητών του Δημοτικού-Γυμνασίου και Λυκείου γιατί μόνο έτσι η Ιστορία μέσα από τη λογοτεχνία μπορεί να κρατήσει ζωντανή τη μνήμη και να μην επιτρέψει την επανάληψη της».

 Έλενα Αρτζανίδου

Συγγραφέας - Εκπαιδευτικός

Χωρίς σκέψη . γρ

-

16 Ιανουαρίου 2019

https://www.thinkfree.gr/o-teleytaios-ellinas-tis-smyrnis-i-istoria-gia-ta-paidia/?fbclid=IwAR0qtB9YTgM-mw4U4JOERC4B3O7Ed5nYNPh5Vwg4ITCtI8t3ID

 

« Το βιβλίο, γραμμένο με πνεύμα φιλέρευνο, δεν περιορίζεται στην ανάδειξη της προσωπικότητας του τελευταίου Μητροπολίτη της Σμύρνης και του μαρτυρικού του τέλους, αλλά προσφέρεται και ως αφηγηματική ανάπλαση της ιστορικής μνήμης μιας εποχής, μιας πόλης και των ανθρώπων που την κατοίκησαν. Γιατί στο μυθιστόρημα της Δικαίου δεν απαντάται μόνον η μαρτυρία ενός ανθρώπου που ως εκ θαύματος επέζησε για να καταγράψει την ιστορία, αλλά και η ίδια η ψυχή της Σμύρνης, η τοπιογραφία μιας πόλης με διαστάσεις λογοτεχνικής ηρωίδας. 

Γεωργία Γαλανοπούλου

συγγραφέας –κριτικός λογοτεχνίας.

5 Μαΐου 2019

www . οαναγνώστης . γρ

https://www.oanagnostis.gr/δράματα-πόλεων-και-δράματα-ανθρώπων-τ/?fbclid=IwAR3P1vwJyTXZXDPLxAi2yuVFS-zkUasgjELif_klh4Zj5ZyO8OlZ9GbuOMI

 

 

 

«Η Ελένη Δικαίου, με το λογοτεχνικό μήνυμα της παράδοσης ενός τετραδίου από έναν σεβάσμιο γέροντα προς ένα μέλος της νεότερης γενιάς, συμβολίζει εκείνη τη μετάβαση του χρέους από γενιά σε γενιά. Χρέους ιστορικής μνήμης, συνείδησης και αλήθειας. Χρέους που εκπλήρωσε η ίδια και το αφήνει τώρα στα χέρια του αναγνώστη για να το πολλαπλασιάσει. …»

Ελένη Λιντζαροπούλου

Θεολόγος –Ποιήτρια

 12 Μαρτίου 2019

https://diastixo.gr/kritikes/efivika/11770-teleytaios-ellhnas

www. diastixo.gr

 https://diastixo.gr/kritikes/efivika/11770-teleytaios-ellhnas

……………………………………………..

 

 

 

 

Ο Μαγικός Κόσμος του παιδικού βιβλίου: Παραμυθένιες βόλτες (Φόντο σε διπλό καθρέφτη)

www.kosvoice.gr, Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΩ, Ο Μαγικός Κόσμος του παιδικού Βιβλίου, Παραμυθένιες βόλτες

kosvoice.gr

Φόντο σε διπλό καθρέφτη  

Γράφει ο Β.Δ. Αναγνωστόπουλος

Ένας πύργος από τραπουλόχαρτα

Διαβάζοντας το πρόσφατο μυθιστόρημα της Ελένης Δικαίου (μικρασιατικής καταγωγής, από τη Νέα Ιωνία Βόλου) με τίτλο «Φόντο σε διπλό καθρέφτη», εκδ. Πατάκη, Αθήνα 2017, σελ.318, δεν χάρηκα μόνο την καθαρή λογοτεχνία (που, ας σημειώσουμε, απευθύνεται στους νέους και σε κάθε ηλικία ) αλλά και την τόλμη της να θίξει ένα πολύ σοβαρό κοινωνικό, θα πω, θέμα. Το πρόβλημα δηλαδή που αντιμετωπίζουν πολλοί νέοι, κυρίως τα κορίτσια, στην εφηβεία τους σχετικά με το υπέρβαρο σώμα τους. Άλλωστε έχουμε δει στατιστικές που αναφέρουν πως τα Ελληνόπουλα κατέχουν τη θλιβερή πρωτιά ή βρίσκονται μεταξύ των πρώτων θέσεων μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως προς το σωματικό βάρος. Είναι υπέρβαρα με όλες τις συνέπειες που μπορεί να  έχει αυτή η πραγματικότητα. Κυρίως είναι θέμα υγείας, σωματικής και ψυχικής.

Δεν θα αναλύσουμε εδώ τα αίτια  και την αντιμετώπιση του προβλήματος, η λογοτεχνία, εξάλλου, δεν υποκαθιστά καμιά επιστήμη, αλλά  επισημαίνει και περιγράφει γεγονότα ζωής όπως συμβαίνουν ή όπως θα μπορούσαν να συμβούν, προσφέροντας στον αναγνώστη προφυλακτήρια ασπίδα. Σαν την ασπίδα του Περσέα, που προστάτευσε τον ήρωα από το φονικό (και μαρμαρωτικό) βλέμμα της Μέδουσας.

Η υπόθεση της ιστορίας αναφέρεται στη διαδρομή ενός  σύγχρονου κοριτσιού (Κέλλυ, το όνομά του), με την ομώνυμη Πολίτισσα γιαγιά του ( που της φτιάχνει τα καλύτερα φαγητά), με γονείς μάλλον  ευκατάστατους, που έχουν ένα τζαμάδικο αρχικά και στη συνέχεια εργοστάσιο, όταν συνεταιρίστηκαν με τον κ. Θεμιστοκλή. Έχει έναν αδελφό, τον Γιώργο, ο οποίος κατέληξε να εγκαταλείψει την οικογένειά του και να αναζητήσει την ελευθερία του. Και όσο ανέβαιναν οικονομικά (και κοινωνικά), τόσο αυξάνονταν και οι απαξιωτικές παρατηρήσεις της μητέρας προς την «παχουλή» Κέλλυ, που άρχισε ν΄ αντιμετωπίζει προβλήματα στις παρέες, με τη Σμαράγδα, τον Γρηγόρη, τον Πάρη κ.ά., και μάλιστα όταν  ο έρωτας φτεροκοπούσε γύρω τους. Αποφάσισε να αδυνατίσει με τη βοήθεια ενός διατροφολόγου. Ήθελε να αποτινάξει από πάνω της τις λέξεις «χοντρή», «ρεζίλι», «παχιά», μισούσε τη ζυγαριά και τα στενά φουστάνια, και το καθημερινό τροπάρι της μάνας  «πρέπει να αδυνατίσεις, πρέπει να αδυνατίσεις, να γίνεις άνθρωπος». ΄Αλλαξε τρόπο ζωής. Έφτασε να μπει και σε χειρουργείο προκειμένου να αποκτήσει σιλουέτα αρεστή στα αγόρια της υψηλής κοινωνίας, κυκλοφορούσε σε κέντρα πολυτελή, σε πάρτι, στο τένις κλαμπ Γλυφάδας, συνδέθηκε ερωτικά με τον Μιχαήλ και με νέες παρέες, με μια κοινωνία «δήθεν». Οδυνηρή η εν συνεχεία  πορεία της. Η ίδια σημειώνει  στην αυτοκριτική της: Γιατί, τι ήμουν εγώ; Μια πρώην χοντρή, μια πρώην «λαϊκιά», μαθήτρια ενός συνοικιακού λυκείου… Η αλλαγή μου εξωτερικά «έβγαζε μάτι» στην κυριολεξία. «Απίστευτο!» όπως ψιθύριζαν η Λίλη  με τη μάνα μου χωρίς να νοιάζονται  πια αν τις ακούω. Μέσα μου, όμως, ένιωθα «φοβισμένο γατί», όπως με είχε πει ο Πάρης…(σελ.242).

Το θέμα είναι κοινωνικό, ξεφεύγει από την προσωπική σφαίρα και δημιουργεί ένα τσουνάμι στις ανθρώπινες σχέσεις μέσα στην οικογένεια, στον κύκλο των φίλων κ.λπ., αλλά δημιουργεί και πολλά ψυχολογικά προβλήματα στο ίδιο το άτομο. Ανοίγονται δρόμοι επικίνδυνοι. Όταν μάλιστα αυτά αφορούν την εφηβική ηλικία, είναι απροσδιόριστες οι συνέπειες. Γιατί, η εφηβεία κατά τους παιδαγωγούς είναι μια δεύτερη γέννηση, που σημαίνει αναγέννηση και επανάσταση, κατάσταση δυσχερής για τους εφήβους και τους γονείς. Τότε παίρνονται αποφάσεις που καθορίζουν το μέλλον των παιδιών. Έτσι η Κέλλυ αποφάσισε να ακολουθήσει πορεία που θα την έκανε ευτυχισμένη, επεμβαίνοντας στο σώμα ( με όλες τις οδυνηρές επιπτώσεις), αλλά η εξέλιξη δεν ήταν όπως υπολόγιζαν αυτή, η οικογένειά της και κυρίως η μητέρα της…Θα ομολογήσει η ίδια : Όλος μου ο αγώνας για να γίνω η καινούργια Κέλλυ, το έπαθλο να είμαι η καινούργια Κέλλυ δεν ήταν παρά ένας πύργος από τραπουλόχαρτα…(σ.290).

Γραμματολογικά μπορούμε  να κατατάξουμε την ιστορία στα μυθιστορήματα εφηβείας, τα διεθνώς λεγόμενα cross over, δηλαδή ιστορία που διαπερνά τις ηλικίες στις οποίες απευθύνεται. Ανήκει, θα έλεγα, στα   μεταιχμιακά κείμενα, εκείνα που αφηγούνται την ενηλικίωση του νέου ανθρώπου, παρακολουθούν την πορεία του, όπως εδώ από τα γυμνασιακά και λυκειακά χρόνια και διεισδύουν  στη «βιβλιοχώρα» των μεγάλων. Γι΄ αυτό διαβάζονται με ενδιαφέρον όχι μόνο από νέους εφηβικής ηλικίας αλλά και από τους ενήλικες..

Από αισθητικής άποψης έχω να επισημαίνω την επιτυχή επιλογή της συγγραφέως, να συνδυάσει δηλαδή, ασφαλώς με κάποια ορισμένη ποσόστωση, την πρωτοπρόσωπη αφήγηση με την τριτοπρόσωπη  σε κάθε ένα από τα 23 κεφάλαια του βιβλίου και στο 4^ο Μέρος.  Έτσι έχουμε την εσωτερική, την  υποκειμενική εστίαση στην εξέλιξη αλλά και ταυτόχρονα  την εξωτερική,  την αντικειμενική. Σαν να έχουμε δύο φακούς που φωτίζουν το ίδιο πράγμα από διαφορετικό σημείο.

Το μυθιστόρημα της Ελένης Διακαίου «Φόντο σε διπλό καθρέφτη» είναι μια γερή γροθιά στo  στομάχι της οικογένειας και της  κοινωνίας, για τα ρηχά ιδανικά και την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά των γονιών, αλλά και την επιπολαιότητα των νέων. Ο ρεαλισμός στη γραφή και την αφήγηση δεν αφήνει περιθώρια συμβιβασμού, αλλά απεικονίζει μια ζοφερή πραγματικότητα, που τελικά πνίγει τα νεαρά κορίτσια, τα ευεπίφορα στη μεγάλη ζωή και το life style των καιρών. 

  Β.Δ.Αναγνωστόπουλος 

Ομ.Καθηγητής  Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

oanagnostis 11  Δεκεμβρίου 2017

ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ 31 Δεκεμβρίου 2017

Φόντο σε διπλό καθρέφτη

 Γράφει η Αλεξάνδρα Γερακίνη 

Μυθιστορήματα μαθητείας με φόντο την κρίση

Πιστή στο ραντεβού της με το ποιοτικό εφηβικό βιβλίο, η Ελένη Δικαίου συνεχίζει να βαδίζει στον δρόμο που χάραξε με το βιβλίο της Ο άνεμος στα μαλλιά της. Θα περίμενε κανείς ότι στο τελευταίο της βιβλίο Φόντο σε διπλό καθρέφτη ο αναγνώστης θα έπιανε ξανά το νήμα της ζωής των ηρώων από το σημείο που το άφησε στον Άνεμο. Και όμως, ο αναγνώστης θα συναντήσει ξανά την Κέλλυ και τον Γιώργο αλλά σε άλλο χρονικό σημείο, στην αρχή της παιδικής τους ηλικίας, στην εποχή της αθωότητας και της ανεμελιάς και αυτή τη φορά τα γεγονότα θα δοθούν μέσα από την οπτική γωνία της Κέλλυ, του βολεμένου και κακομαθημένου κοριτσιού του Ανέμου,  που αναλώνεται σε ρηχές κοινωνικές σχέσεις, πολυτελείς αγορές και σε χλιδάτα Σαββατοκύριακα στην Αράχωβα.

Το βιβλίο θα σκιαγραφήσει με κάθε λεπτομέρεια την πορεία που ακολουθεί η Κέλλυ από τη φοίτηση της στο Δημοτικό σχολείο έως την ενηλικίωση και με έκπληξη ο αναγνώστης θα διαπιστώσει ότι τα δύο βιβλία τέμνονται και αλληλοκαλύπτονται χρονικά. Η συγγραφέας προσπαθεί να ολοκληρώσει με τον τρόπο αυτό έναν διάλογο που ξεκίνησε και έναν κύκλο που άνοιξε με το προηγούμενο της βιβλίο και να φωτίσει με τη γραφή της τα κίνητρα και τις επιλογές δυο νέων ανθρώπων οι οποίοι καλούνται να διαχειριστούν προβλήματα που σχετίζονται τόσο με τον εσωτερικό τους κόσμο, την οικογένεια και τον κοινωνικό τους περίγυρο όσο και με την ηθική και οικονομική κρίση που αναμφισβήτητα αποτελεί τον καμβά σχεδίασης της μυθιστορηματικής πλοκής.

Μυθιστόρημα μαθητείας το Φόντο σε διπλό καθρέφτη όπως και Ο Άνεμος στα μαλλιά της, πατάει γερά στη γη και αποτελεί ένα ρεαλιστικό κοινωνικό μυθιστόρημα με ήρωες καθημερινούς και πραγματικούς, βγαλμένους από τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία, μια κοινωνία που παραπαίει ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα, που άλλοτε αρέσκεται στην επίπλαστη ευτυχία και στην υποκριτική ευημερία και άλλοτε καταφεύγει στην ανάληψη ευθυνών και στην αγωνιώδη αναζήτηση της οδυνηρής αλήθειας.

Το αποδεικνύει εξάλλου η ρεαλιστική γλώσσα του κειμένου που τολμά να εντάξει λέξεις και  εκφράσεις των νέων της σημερινής εποχής, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το βιβλίο στερείται λογοτεχνικών αρετών, αφού η συγγραφέας κινείται με μέτρο και με άνεση ανάμεσα στο ρεαλιστικό και στο λυρικό στοιχείο, στο «πεζό» και στο λογοτεχνικό. Παράλληλα με τις γλωσσικές και υφολογικές επιλογές εναλλάσσονται και οι αφηγηματικές τεχνικές: τριτοπρόσωπη αφήγηση στα κεφάλαια με ορθή γραμματοσειρά,  πρωτοπρόσωπη αφήγηση και εσωτερικός μονόλογος στα κεφάλαια με πλάγια γραμματοσειρά για να έρθουν στην επιφάνεια οι απόκρυφες σκέψεις της ηρωίδας. Δεν θα μπορούσε να απουσιάζει φυσικά ο ζωντανός και νευρώδης διάλογος που πλαισιώνει τα αφηγηματικά μέρη ενώ αξίζει να αναφέρουμε την έναρξη του πολυσέλιδου μυθιστορήματος με ένα κεφάλαιο που θα το συναντήσουμε προς το τέλος του έργου, αξιοποιώντας την τεχνική in medias res και προκαλώντας το ενδιαφέρον του αναγνώστη που έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει κινηματογραφικά την εξέλιξη της ιστορίας.

Καθώς τα δύο τελευταία βιβλία της Ε. Δικαίου επικεντρώνονται στην είσοδο ενός νέου ανθρώπου στον κόσμο των ενηλίκων, χτίζοντας σύνθετους χαρακτήρες και  αξιοποιώντας ποικιλία αφηγηματικών τεχνικών, χωρίς να υπάρχει διάθεση να ωραιοποιηθούν καταστάσεις και γεγονότα αλλά και χωρίς ίχνος διδακτισμού και ηθικολογίας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι προσεγγίζουν τα χαρακτηριστικά ενός cross over μυθιστορήματος. Καινούριος όρος το cross over, τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα, αναφέρεται σε βιβλία κάθε είδους που μπορούν να διαβαστούν το ίδιο ευχάριστα τόσο από εφήβους όσο και από ενήλικες αναγνώστες που μοιράζονται ωστόσο κοινούς προβληματισμούς. 

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που και στα δύο βιβλία, οι νεαροί ήρωες υψώνουν το ανάστημα τους και έρχονται σε σύγκρουση με την ίδια τους την οικογένεια αποδεχόμενοι και το κόστος που έχει μια τέτοια επιλογή. Οι ρόλοι αντιστρέφονται και οι νέοι επιδεικνύουν την ωριμότητα και την υπευθυνότητα που θα περίμενε κανείς από τους γονείς της οικογένειας. Το «δήθεν» στοιχειώνει τη ζωή των μυθιστορηματικών προσώπων και οι οικονομικές αλλά και ψυχικές ατασθαλίες μπαίνουν κάτω από το χαλί και κουκουλώνονται για να προστατευτεί η οικογενειακή «ευτυχία» και να δοθεί για μια ακόμη φορά πίστωση χρόνου. Μέχρι πότε όμως; Οι νέοι το συνειδητοποιούν έστω και αργά και εισέρχονται άτσαλα και απότομα στον κόσμο των ενηλίκων τραβώντας ξεκάθαρες διαχωριστικές γραμμές και παράλληλα μετρώντας τις πληγές τους. «Οδηγείτε κατευθείαν σε έναν τοίχο. Τα λόγια του αδερφού της ξανά. Εκείνος δεν είχε καταφέρει να τους σταματήσει. Μακάρι να το έκανε η δική της φυγή».(σελ.313).

Οι ενήλικες πάλι, γκροτέσκες φιγούρες σε έναν κόσμο που αλλάζει, αρνούνται πεισματικά να χάσουν τα κεκτημένα τους,  στρουθοκαμηλίζουν επικίνδυνα και αναπόδραστα στερούνται τη δυνατότητα να δώσουν στα παιδιά τους πρότυπα και αξίες για να χαράξουν τον δικό τους δρόμο στη ζωή αλλά και μια μεμβράνη προστασίας. «Όχι, η μάνα της δεν ήταν εχθρός. Η Κέλλυ ήταν αρκετά μεγάλη πια για να πιστεύει πως μια μάνα μπορεί να γίνει εχθρός για το παιδί της, όμως δε θα γινόταν ποτέ το «χρυσό πάπλωμα», έτσι το λέγε η γιαγιά Καλλιόπη, για να τη σκεπάσει και να την προστατέψει»(σελ.305).

Μια πλειάδα σύγχρονων θεμάτων θίγονται μέσα από τη μετάβαση της Κέλλυ προς τον σκληρό κόσμο των ενηλίκων: η κοινωνία του lifestyle και οι επιταγές που αυτή επιβάλλει, η απατηλή λάμψη μιας άνετης αλλά ανούσιας τελικά ζωής, η εναγώνια αναζήτηση της πραγματικής ευτυχίας, τα περιθώρια ελευθερίας που αφήνει το ανελέητο κυνήγι του φαίνεσθαι και η ισορροπία σε τεντωμένο σχοινί ανάμεσα στην αλήθεια και στην εικονική πραγματικότητα. Ο έρωτας υπάρχει αλλά δεν είναι το βασικό θέμα του βιβλίου, είναι όμως το έναυσμα για να θιγεί το θέμα των ερωτικών σχέσεων που δημιουργούνται κάτω από τον φόβο της μοναξιάς και την πίεση της ανάγκης για ζεστή και ουσιαστική αγάπη. «Ήθελα να μ’ αγαπάνε. Και πού ήταν η αγάπη που γύρευα ακόμη και σε δυο λέξεις που γλυκαίνουν την καρδιά; Έψαχνα μα δεν μπορούσα να θυμηθώ τον Μιχαήλ να μου λέει κάποια στιγμή «σ΄ αγαπώ»-γιατί μπορεί να μην το χε πει ποτέ στον εαυτό του. Έρωτας ήταν λοιπόν αυτό; Ήταν η αγάπη, ο έρωτας που αποζητούμε όλοι μας; Μπορεί να ήταν για τον Μιχαήλ, όμως για μένα δεν ήταν. Ή μπορεί και να μην έδινε δεκάρα για κάτι τέτοια»(σελ.289).

Το Φόντο σε διπλό καθρέφτη δεν προσφέρει έτοιμες λύσεις, προσφέρει όμως τροφή για προβληματισμό και διατύπωση προσωπικών κρίσεων. Το τέλος δεν είναι happy end και πώς θα μπορούσε να είναι άλλωστε, όταν οι ήρωες «ματώνουν» με τις επιλογές τους; Εντούτοις η ελπίδα δεν χάνεται, αποδεικνύοντας ότι στο καλό εφηβικό ρεαλιστικό βιβλίο μπορεί να συγκεραστεί η πραγματικότητα με την αισιοδοξία που τόσο χρειαζόμαστε όλοι. Αξίζει λοιπόν να διαβαστεί από εφήβους και ενήλικες, να συζητηθεί και να ερμηνευτεί σε πολλαπλά επίπεδα.

Αλεξάνδρα Γερακίνη

Fractal 6 Δεκεμβρίου 2017

* Η Αλεξάνδρα Γερακίνη γεννήθηκε και ζει στην Καβάλα. Είναι φιλόλογος, απόφοιτος της Φιλοσοφικής σχολής Ιωαννίνων με μεταπτυχιακές σπουδές στο Α.Π.Θ. σε θέματα ευρωπαϊκής λογοτεχνίας και πολιτισμού. Εργάζεται στο 6ο Γυμνάσιο Καβάλας και είναι πιστοποιημένη εκπαιδεύτρια ενηλίκων. Συνεργάστηκε με το κέντρο ελληνικής γλώσσας στο πρόγραμμα συγγραφής και εφαρμογής διδακτικών σεναρίων στη Λογοτεχνία με αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών. Είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Συνδέσμου Φιλολόγων Καβάλας και εδώ και έξι χρόνια διατηρεί στο διαδίκτυο το φιλολογικό ιστολόγιο (alexgger.blogspot.gr) στο οποίο αναρτά υλικό και καινοτόμες ιδέες για τη διδασκαλία των φιλολογικών μαθημάτων. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται συστηματικά με την προώθηση της φιλαναγνωσίας στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση μέσα από ποικίλες δράσεις όπως την ανάγνωση λογοτεχνικών βιβλίων στο πλαίσιο του σχολικού ωραρίου, τη συμμετοχή σε διαγωνισμούς φιλαναγνωσίας και την επικοινωνία με συγγραφείς.

https://l.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Ffractalart.gr%2Ffonto-se-diplo-kathrefti%2F&h=ATPPDkDJxn2Yk_ZZ27vJ-